Veiledere, Administratorer
58 567
redigeringer
→Historie
| Linje 4: | Linje 4: | ||
== Historie == | == Historie == | ||
Fiolinfamilien, òg kalla ''viola da braccio'' i dei første åra, ser ut til å vera ein nykonstruert instrumentfamilie frå ca. 1520. Han byggjer på dei tidligare strykeinstrumenta, inkludert [[viola da gamba]], som han òg er oppkalla etter. Til å begynna med vart fiolinen utstyrt med tjukke tarmstrenger, og han var eit relativt lydsterkt instrument. Det vart eksperimentert noko med ulike strengesortar, og Heinrich Schütz (1585–1672) uttrykte sin frustrasjon da metallstrengene han likte å rigge opp fiolinar med vart tekne ut av produksjon. Framover mot slutten av 1600-talet var det framleis svært tjukke tarmstrenger som galdt i det solo-dominerte [[Italia]], men i det meir tutti-dominerte [[Frankrike]] hadde dei begynt å bruke tynnare strenger som var meir lettspela. Der begynte dei òg med omspunne strenger for å få instrumenta meir lettspela i bassen — deriblant open-omspunnen tarmstreng til d-strengen som framleis er i bruk for [[hardingfele|hardingfela]] i dag. | Fiolinfamilien, òg kalla ''viola da braccio'' i dei første åra, ser ut til å vera ein nykonstruert instrumentfamilie frå ca. 1520. Han byggjer på dei tidligare strykeinstrumenta, inkludert [[viola da gamba]], som han òg er oppkalla etter. Til å begynna med vart fiolinen utstyrt med tjukke tarmstrenger, og han var eit relativt lydsterkt instrument. Det vart eksperimentert noko med ulike strengesortar, og Heinrich Schütz (1585–1672) uttrykte sin frustrasjon da metallstrengene han likte å rigge opp fiolinar med vart tekne ut av produksjon. Framover mot slutten av 1600-talet var det framleis svært tjukke tarmstrenger som galdt i det solo-dominerte [[Italia]], men i det meir tutti-dominerte [[Frankrike]] hadde dei begynt å bruke tynnare strenger som var meir lettspela. Der begynte dei òg med omspunne strenger for å få instrumenta meir lettspela i bassen — deriblant open-omspunnen tarmstreng til d-strengen som framleis er i bruk for [[hardingfele|hardingfela]] i dag. Framover mot slutten av [[1700-talet]] fikk ein del av instrumenta noko uttynna lokk for ein svakare, mørkare og meir resonant tone. | ||
I [[Tyskland]] utover 1820–1830-åra fikk instrumenta stadig kraftigare strengar. Ut frå det [[Ludwig Spohr]] skreiv, ser det ut til at total-strengetrykket for ein fiolin gikk opp frå typiske 20–30 kg frå seinbarokken til 45 kg. Dei gamle instrumenta, som godt tolte eit trykk kring 30 kg, vart for svake, og det vart sett i gang ei storstilt ombygging frå den gamle fiolintypen (som vi i moderne tid kallar ''barokkfiolin'') til ein type med kraftigare bassbjelke, lengre hals og brattare halsvinkel som vi kjenner som den vanlige romantisk-moderne fiolinen i dag. Tidlig på 1900-talet snudde toneidealet att, og ein begynte å rigge instrumenta lettare att. | |||
== ''Scordatura'' eller ''felestille'' == | == ''Scordatura'' eller ''felestille'' == | ||