Hanna Resvoll-Holmsen: Forskjell mellom sideversjoner

Ho var dotter av bankkasserar og seinare kopist i Justisdepartementet [[Hans Resvoll (1823–1902)|Hans Resvoll]] (1823–1908) og [[Julie Martine Deichman (1831–1902)|Julie Martine Deichman]] (1831–1902). Mora var av slekta [[Deichman]], og var etterkomar av biskop [[Bartholomæus Deichman]].

==Liv og verke==

<onlyinclude>Ho vaks opp i Vågå, med ei mor som hadde ein flott blomsterhage og som gav interessa for planter vidare til døtrene. Do ho var fem flytta familien til Kristiania. Som born var ho alvorleg sjuk, og etter at ho fylte tolv var ho lite på skulen. Jamvel fekk ho som nittenåring teke middelskuleeksamen, og i nokre år var ho lærar i botanikk. Ho vart gift i 1894. Det første ekteskapet var ikkje godt, og i 1902 vart det oppløyst. Først i 1902 fekk ho tatt [[examen artium]] på latinlinja. Ho byrja så å studere realfag, og hadde nokre gode år på [[Universitetet i Oslo|Det kgl. Frederiks Universitet]] i Kristiania. I 1910 tok ho hovudfag i botanikk, slik søstera hadde gjort i 1899.  

Det første feltarbeidet ho gjorde var noko tidlegare, i 1907. Då var ho med på ekspedisjonen til oseanografen Albert I av Monaco til [[Svalvard]]. Ho var den einaste kvinnelege deltakaren, men ser ut til å vorte teken på alvor, for ho vart rodd i land med telt, privant og botanisérkasse – og eit gevær om det skulle kome isbjørn. Året etter drog ho åleine til Svalbard for å fotografere for bokverket om ekspedisjonen. Ho etterlot seg ein stor plantesamling frå somrane på Svalvard, og tok nokre av de første fargebileta av arktisk flora. Boka ''Observations botaniques'' kom i populærutgåva ''Svalvards flora'' i 1927, og var den første floraen for øygruppa.</onlyinclude>

I 1915 vart ho universitetstipendiat i botanikk. Ho nytta tidleg kvantitative metodar i studiane, etter inspirasjon frå den danske botanikaren C.C. Raunkiær. I 1920 gav ho ut ''Om Fjeldvegetationen i det Østenfjeldske Norge'', ei oppsummering på 260 sider av åtte års feltarbeid. I likhet med søstera Thekla Resvoll hadde ho med seg kjærleiken til fjellheimen frå dei første åra i Vågå. I 1930-åra skreiv ho artikkelen ''Om betydningen av det uensartede i våre skoger'', og med det vart ho ein av dei første som satte fokus på kor viktig det biologiske mangfeldet er. Ho kjempa for at ikkje den naturlege [[bjørke]]skogen skulle erstattast av [[gran]], og havna difor i ein langvarig krig med skogbrukarane.

Frå 1928 til 1931 var ho redaksjonssekretær, og i praksis redaktør, for tidsskriftet ''[[Norge (tidsskrift)|Norge]]''. Ho satt i styret for [[Østlandske kretsforening for Naturfredning i Norge]] frå 1924 til 1940. Dette var ein av våre første miljøorganisasjonar. Saman med geologen [[Adolf Hoel]] fekk ho på plass den første naturfredinga på Svalbard. Ho engasjerte seg òg sterkt i kampen for å berge [[Sjoavassdraget]] og [[Gjende]]. I naturvernkretser er ho kjend som Noreg sin første «grønnstrømpe».

I 1938 vart ho medlem av [[Det Norske Videnskaps-Akademi]], der søstera Thekla i 1923 hadde vorte det tredje kvinnelege medlemmet.  

* Meyer, Robert: ''Den glemte tradisjonen.'' Utstillingskatalog, Oslo Kunstforening, 1989

[[Kategori:Miljøvern]]

{{F1}}{{bm}}