Jan-Magnus Bruheim: Forskjell mellom sideversjoner

Med dei neste par samlingane, som kom rett etter krigen, kom ein annan emnekrinsen som står sentralt i Bruheims verk, og som har vorte kalla ein kjempande humanisme. Det gjeld det personlege etiske ansvaret overfor medmenneska og vår plikt til å kjempe mot vondskapen og for det gode i tilveret. Ein finn sjeldan og aldri nokon politisk bodskap i Bruheims dikting. Han er personleg engasjert i verda rundt seg med sterke meiningar om mangt og mykje, men han vil ikkje med dikta sine vere blant dei høgrøysta ”vegvisarar”. Dikta skal heller vere til sjølvrefleksjon og sjølvransaking. Dei skal vere vegvisaren i eintal som berre står stum og peikar. Diktet Vegvisaren står i samlinga Ved kjelda som kom i 1972, midt i striden om norsk EF-medlemskap, midt under ungdomsradikaliseringa, den militante kvinnekampen, økorørsle og hippietid, og ikkje minst i straumen av politisk engasjert litteratur i dikt og prosa. Det var mange vegvisarar på den tida. Og Bruheim føler seg freista sjølv:

Men Bruheim avheldt seg frå agitasjonen. Dikta kan knappast knyttast til tid, stad og konkrete historiske omstende. Det var for hans eigen del noko han truleg såg som ungdommelege, velmeinte villfaringar, da han til dømes skreiv ibsensk broder-i-nød-dikt for Finland og smededikt mot okkupasjonsmakt og landssvikarar. I si «vaksne» dikting vil han helst berre fremje det personlege etiske imperativet, som for hans del også kan sjåast å vere kristent grunngjeve.