Olav Sletto: Forskjell mellom sideversjoner

Rett før og under andre verdskrigen vende Olav Sletto «heim att» og skreiv dei fire bøkene om Per (Per Spegil 1939, Per Sjøl 1941, Per Stavlang 1943, Per Spelmann 1946). Dette er fortellinga om oppvekst i ei liten fjellbygd på slutten av 1800-talet. Unike bøker. Av mange helde som det varaste og vakraste i sitt slag i norsk litteratur:  lokal kulturhistorie sett frå barnet sin ståstad. Bøkene vart ein suksess.

Han held fram med heimstaddiktinga i "Soga um Røgnaldfolket" (1943-1950), ei slektskrønike, men også ein varm og innsiktsfull skildring av det store hamskiftet på bygdenivå. Hovudpersonen Silju, født utanfor ekteskap, er prest. Av natur er han ei kunstnarsjel, og blir slite mellom kunstnaren og presten i seg. Han mistar eit barn, kona Gro og resten av barneflokken reiste frå han. Han, med sitt fokus på eige indre, legg knapt merke til det. Til slutt søkjer han opp i fjellet og lever der i einsemd i tre år før han vender attende til sivilisasjonen og menneska – sjeleleg avklara.  Slettos heimstaddikting er lokal kulturhistorie i romanform.

I 1948 kom «Broder Hans», ei bok om Hans Nilsen Hauge. Han var Slettos store forbilde, med sin pragmatiske, men åndeleg fengande religiøsitet. Sletto skildrar Hauges misjonsferd i Hallingdal på slutten av 1700-talet. Etter eventyrromanen "Skrinet skal opnast om hundre år" (1951), avslutta han forfattarskapen sin med ein seks-binds sjølvbiografisk kunstroman om Olver, der han med vidd og humor skildrar sitt livs  åndelege reise. Det vart i mangt ei reise i trøysteslaust land, i ei tid Sletto sjøl kalla åndsforlatt.