Kjeldearkiv:Gullik Teigstol: Forskjell mellom sideversjoner

Artikkelen er frå ''Tidsskrift for Valdres historielag'' [[1954]].  

 

av Knut Hermundstad<br />

 

Straks sør for Løkje hotell i Kvåle skulekrins i [[Vestre Slidre]] ligg garden [[Teigstol]]. Frå gardstunet er det so fint eit utsyn over [[Slidrefjorden]] med skogkledde øyar og nes og fagre grender i kring. Lengst borte ris Ålfjell og Olberg til vers, den siste med varde på toppen. Han vart kveikt om fienden våga seg inn i landet. Sjeldan ser du fagrare syn enn Vestre Slidre i stille og sol. Det er ikkje underleg om det her i Slidre er fostra kunstnarar.<br />

I felespel har Vestre Slidre hatt mange gjæve kunstmenn. Ein av dei merkelegaste var Gullik Sveinsson Teigstol. Han var fødd 10. mai [[1807]] og døydde 16. januar [[1881]]. Kona hans var Sigrid Olsdotter, fødd Berge i Vestre Slidre den 26. januar [[1819]] og døydde 22. april [[1885]].

Gullik vart tidleg ein meisterleg god felespelar. Han hadde lært tå storspelaren [[Kjeldearkiv:Tidsskrift for Valdres historielag 1935|Jørn Nilsson Hilme]]. Og so spelte han mykje saman med Knut Røn, som var tå Rengistad. Dei var båe saman hjå Jørn Hilme i Ulnes i [[Nord-Aurdal]], og han var jamt hjå dei i Vestre Slidre. Spelmann [[Kjeldearkiv:Rengjista´adn|Jørgen Jørgensen Ringestad]] fortel soleis om Gullik Teigstol:<br />

Ein gong sat både Lars Krøsshaug, Gullik Teigstol og Knut Røn oppå Rengistad og let på fele. Då det leid ut i kveldingi, gjekk dei ned i Teigstolen og stelte seg til å låte der. Om litt kom det inn ein kar til dei, og då dei såg vel på han, var det Jørn Hilme. Då vart det slutt med felelætet, og det bar til å tala med karane. Til slutt gav dei Jørn Hilme ei fele og bad han låte. Men det var ikkje større han vilde lata seg til. Han tala då om at han kom nordan fjellet i frå (d. e. frå [[Vestlandet]]). Fela si hadde han sett att under Teigstollåven. Karane truga han då til å gå etter henne, og då han kom inn att, kan du tru det vart spel! Dei hine fann til felone sine og freista lære av meisteren. Heile natti heldt dei på og langt ut på hin dagen. Då var det at Krøsshaugen la fela si på bordet og tok soleis til ords mynnta på Jørn Hilme:<br />

«Fingadn e kji bere på de enn på uss, men bøgin ha styggen gjeve de!»<br />

4.Ingrid var f. 9. september 1852. «Ho var klen attåt i uppvoksteren, men vart ei sterk o fin jente,» skriv Ola, bror hennar. Ein vinter var ho på [[Gjøvik]] og lærde skreddarsaum. So tente ho ein annan vinter hjå Ola, bror sin, som då var lærar i Luster. Der vart ho kjend med lærar Kristen Bremer frå [[Hafslo]]. So flytte ho med bror sin til Hurum i Buskerud og var der eitt år. Men so vart ho gift med Bremer, som då var vorten fyrstelærar på [[Lærdalsøyri|Lærdals-øyri]]. Dei fekk to døtrer, Sigrid og Kari. Men so dø ho i 1881 og vart gravlagd på den nye kyrkjegarden på Lærdalsøyri. Ei tid etter gifte mannen seg oppatt. a. Sigrid vart g. m. dyrlækjar Jonas Mossige i [[Sogndal]] i Sogn. b. Kari, g. m. David Hauge, Storhaugen 25, Bergen. Borni deira er: I. Dagfinn Hauge, generalsekretær i Norges Kr. Ungdomsforbund, no res. kap. i Vestre Aker. Han er elles mykje kjend for boki frå krigsåri, «Slik dør menn». II. Stenar Hauge, forretningsførar i Motorførernes Avholdsforbund. III. Ingard Teigstol Hauge, lektor i Asker. IV. Kjetil Bremer Hauge er tannlækjar i Larvik.